ابزار های وب فارسی ، نایت اسکین - کد مترجم گوگل

بر روی ما خدا خنده میزند

هر چند ره ساحل لطفش نبرده ایم

زیرا چو زاهدان سیه کار خرقه پوش

پنهان زدیدگاه خدا می نخورده ایم

پیشانی از زداغ گناهی سیه شود

بهتر زداغ مهر نماز از سر ریا

نام خدا نبردن ازآن که زیر لب

بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا

ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع

بر رویمان ببست بشادی در بهشت

او میگشاید،اوکه بلطف و صفای خویش

گوئی که خاک طینت ما را زغم سرشت

طوفان طعنه خنده مارا زلب نشست

کوهیم و در میانه دریا نشسته ایم

چون سینه جای گوهر یکتای راستیست

زین رو به موج حادثه تنها نشسته ایم

مائیم،ما که طعنه زاهد شنیده ایم

مائیم ماکه جامه تقوا دریده ایم

زیرا درون جامه بجز پیکر فریب

زین هادیان راه حقیقت ندیده ایم

 آن آتشی که در دل ما شعله میکشد

گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود

دیگر به ما که سوخته ایم از شرار عشق

نام گناهکاره رسوا نداده بود

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان

در گوش هم حکایت عشق مدام ما

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

ثبت است در جریده عالم دوام ما

                              پیرم و گاهی دلم یاد جوانی میکند                                                         بلبل شوقم هوای نغمه خوانی میکند    

                              همتم تا میرود ساز غزل گیرد بدست                                             طاقتم اظهار عجز و ناتوانی میکند

                             بلبلی در سینه می نالد هنوز کین چمن                                               باخزان هم آشتی و گل فشانی میکند

                             ما به باغ عشق بازیها نشستیم و هنوز                                                      چشم پروین همچنان چشمک پرانی می کند

                            نای ما خاموش ولی زهره شیطان هنوز                                       با همان شور و نوا دارد شبانی می کند

                             گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان                                                      با همین نخوت که دارد آسمانی می کند

                            سالها شد ،رفته دمسازم ز دست اماهنوز                                     در درونم زنده است و زندگانی میکند    

                            با همه نسیان تو گویی از پی آزار من                                                 خاطرم، با خاطراتت خود تبانی می کند

                            بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی                                                        چون بهاران می رسد با من خزانی می کند       

                            طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند                                              آنچه گردون می کند با ما نهانی می کند

                           می رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان                                                        دفتر دوران ما هم بایگانی می کند

                           شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید                                                    ور نه قاضی در قضا نامهربانی می کند

ای ستاره
خبر کن ای ستاره یار ما را
که دریابد دل افگار ما را
خبرکن آن طبیب عاشقان را
که تا شربت دهد بیمار ما را

سودای او
قرار زندگانی آن نگار است
که دل در جست و جویش بی قرار است
مرا سودای او دامن گرفته
که این سودا نه آن سودای پاراست

روی خوب
مرا چون تا قیامت یار این است
خراب و مست باشم کار این است
گل صد برگ دید آن روی خوبش
به بلبل گفت گل گلزار این است

خاک عشق
زخاک من اگر گندم برآید
ازو گر نان پزی مستی فزاید
خمیر و نانبا دیوانه گردد
تنورش بیت مستانه سراید

دو بیمار
به حسن تونباشد یار دیگر
درآ ای ماه خوبان بار دیگر
به یک خانه دوبیمارند و عاشق
منم بیمار و دل بیمار دیگر

جام دیگر
بگردان ساقیا آن جام دیگر
بده جان مرا آرام دیگر
اگر یک ذرّه رحمت هست برمن
مکن تأخیر تاهنگام دیگر

شمع سحر
الا ای شمع گریان گرم می سوز
خلاص شمع نزدیکست، شد روز
خلاص شمعها شمعی برآمد
که بر زنگیّ ِ ظلمتهاست پیروز

جان من و تو
بیا کز عشق تو دیوانه گشتم
به درد عشق تو همخانه گشتم
چو خویش جان خود جان تو دیدم
ز خویشان بهر تو بیگانه گشتم

سرو عشق
خداوندا مده آن یار را غم
مبادا قامت آن سرو را خم
تو می دانی که جان باغ ما اوست
مبادا سرو جان از باغ ما کم

پریزاد
مرا پرسی که چونی؟ بین که چونم
خرابم، بی خودم، مست جنونم
پریزادی مرا دیوانه کردست
مسلمانان که می داند فسونم

من چه دانم؟
مرا گویی چه سانی؟ من چه دانم
چنینی و چنانی ؟ من چه دانم؟
مرا گویی درآن لب او چه دارد؟
کزاو شیرین زبانی، من چه دانم

نامۀ پنهان
اگر درد مرا درمان فرستی
وگر کشت مرا باران فرستی
دل و جان هردو را در نامه پیچم
اگر تو نامۀ پنهان فرستی

چه کردی؟
کجا شد عهد و پیمان را چه کردی؟
امانتهای چون جان را چه کردی؟
تو را با من چه عهدی بود از اوّل؟
بیا بنشین بگو آن را چه کردی؟

دعای درویش
شنو پندی زمن ای یار خوش کیش
به خون دل برآید کار درویش
یقین می دان مجیب و مستجابست
دعای سوخته درویش دل ریش